Het EK voetbal 2016 was een titelstrijd zonder Nederlandse deelname. Het toernooi volgde ik vanuit Portugal. Een van de titelfavorieten. Zo niet de topfavoriet. Cristiano Ronaldo moest ‘zijn’ Portugal immers eindelijk eens naar een grote titel schieten. Makkelijk werd het niet, maar Portugal won uiteindelijk wel. En ik maakte de huldiging van de nationale ploeg live mee.
Wat betreft fanatieke supporters was ik natuurlijk al wel wat gewend. Nederlanders kunnen er immers wat van als het om het aanmoedigen van het Nederlands elftal gaat. Maar de Portugezen zijn misschien nog wel veel fanatieker.
Een speciaal ‘Futebol Park’ was gecreëerd. Op een groot scherm kon iedereen de wedstrijden. onder het genot van een drankje en een snack, van Portugal live volgen. Geschreeuw en gejoel was er bij een goal, gehuild werd er bij een gelijkspel of een verloren wedstrijd. En dan overdrijf ik echt niet.
IJsland als eerste boosdoener
De allereerste EK-wedstrijd van Portugal keek ik samen met een groep Portugese vrienden. Ze speelden tegen IJsland en ik had ze vooraf nog gewaarschuwd. Het Nederlands elftal had zich immers mede door IJsland niet geplaatst voor het Europese titeltoernooi. “IJsland won ook van Nederland. Het zal niet makkelijk zijn,” grapte ik voorafgaand aan de wedstrijd.
Mijn Portugese vrienden wilden er niets van weten. Nani maakte de eerste goal en bij rust leek er daardoor niets aan de hand. Tot de IJslanders toesloegen. Het werd 1-1. “Je hebt gelijk. Dit wordt geen makkelijk EK,” zeiden mijn vrienden.
Ik pepte ze op door te zeggen dat ik vertrouwen had in Ronaldo en co. Die titel zou naar Portugal gaan, no matter what. Maar makkelijk werd het inderdaad niet.
In Nederland (daar was ik destijds voor de NK turnen) zag ik hoe Portugal zich – na strafschoppen – plaatste voor de kwartfinale van de EK. In de bar van ons hotel in Rotterdam riep ik van alles in het Portugees. Mijn collega’s moesten wel lachen. Ik was ontzettend blij toen Ricardo Quaresma die beslissende goal maakte.
Siiiiiiiiim!
De halve finale ging gelukkig makkelijker. Een 2-0 overwinning op Wales zorgde voor een plek in de finale. Op weg naar die finale zag ik in het centrum van de stad ineens een fanatieke Portugal-supporter rondlopen met een immens grote vlag. Ik kon het niet laten om op de foto te gaan met de vlag. Later, toen Portugal de titel had binnengesleept, werd dat mijn (tijdelijke) profielfoto op Facebook.
Wat was die finale tegen Frankrijk ontzettend spannend zeg. Ronaldo moest al vroeg het veld verlaten, maar ‘coachte’ zijn team op weg naar de overwinning. Éder (wiens boek ik binnenkort eens ga lezen) maakte in de verlenging de beslissende goal.
Heel Portugal stond op zijn kop. De hele nacht werd er getoeterd, gejoeld en keiharde muziek gedraaid. Ik viel pas om 05:30 ’s ochtends in slaap. Toen was de herrie immers pas over. Maar dat deerde niet. Ook ik wilde dat Portugal kampioen zou worden.
Een dag later werd de ploeg gehuldigd bij het ‘Futebol Park’. Het was een snikhete dag (35 graden). De huldiging was geweldig. Het was superdruk, maar er hing een geweldige sfeer. De Portugezen zongen het volkslied en voor alle spelers – maar voor Éder en Ronaldo in het bijzonder – volgde een keihard applaus.
Begrijp me overigens niet verkeerd, maar ik ben altijd fervent supporter van de Portugese ploeg geweest. En ja, ook tijdens die vreselijke wedstrijd Nederland-Portugal in 2006 was ik stiekem voor Portugal. Al was het maar om mijn Nederlandse vrienden te dollen.