Journalist | Lisa Deen

Berichten

Vijf vragen die ik als sportjournalist regelmatig krijg

Als sportjournalist werk ik regelmatig in het weekend en ben ik veel op reis. Mijn bezigheden leveren vaak veel vragen op. Afgelopen weekend was dat bijvoorbeeld weer het geval. Ik moest zondag werken vanwege de diverse turnwedstrijden en had daarom diverse deadlines staan. Voor mij geen enkel probleem: het is immers mijn werk.

Regelmatig krijg ik over mijn weekendwerk, maar ook over diverse andere zaken, nog veel vragen. En dus dacht ik: laat ik de vijf ‘meest gestelde vragen’ eens op een rijtje zetten.

Sportjournalist

De eerste vraag is vaak de ‘waarom’ vraag. Waarom koos ik immers voor een baan in de sportjournalistiek? Die vraag is gemakkelijk te beantwoorden.

Sport heb ik altijd leuk gevonden en een passie voor schrijven heb ik ook al enorm lang. Hoe mooi is het als je van twee passies je beroep kunt maken? Eind 2006 nam ik daarom het definitieve besluit.

De vraag die dan vaak volgt is de volgende: Sportjournalistiek, dat is toch alleen voor mannen? Welnee! Waar een wil is, is een weg. Dat schreef ik onlangs ook al eens in mijn blog voor The Smart Page.

Sport is voor iedereen. En de sportjournalistiek ook. Tuurlijk, niet iedereen moet zomaar sportjournalistje gaan spelen, maar je begrijpt wat ik bedoel. Want waarom zouden mannen meer van sport weten dan vrouwen? Of waarom zou een man beter zijn in het interviewen van een sporter?

Werk je nu alweer in het weekend?

Een andere vraag gaat vaak over mijn werk in de weekenden (of de avonden). Regelmatig heb ik namelijk even geen tijd om iets ‘leuks’ te doen in het weekend. Ik moet immers vaak werken (maar dat vind ik juist leuk). Sportwedstrijden spelen zich in het algemeen vaak af in de weekenden (of in de avonden) en daarom heb ik niet altijd zomaar vrij in het weekend.

Ter compensatie heb ik dan doordeweeks natuurlijk wel weer een dag vrij. Ook leuk! Toch snapt niet iedereen mijn werkritme. Want ja, weekenden zijn toch juist om uit te rusten? Voor mij niet (altijd). Dat doe ik dan weer op andere dagen.

Ga je alweer op reis?

Soms doe ik dat uitrusten zelfs in een ander land. Want regelmatig ga ik op reis om verslag te doen van toernooien in het buitenland. Ik krijg dan ook regelmatig ‘commentaar’ over mijn vele reisjes. In Nederland, maar ook daarbuiten.

Sportwedstrijden vinden namelijk niet altijd om het hoekje van de deur plaats. Daarom ben ik veel onderweg. Dat wil echter niet zeggen dat ik gewoon even gezellig op reis ben en de toeristische hotspots kan bekijken.

Nee, er moet gewoon gewerkt worden. Natuurlijk probeer ik altijd wat tijd in te ruimen voor wat hotspots. Vooral als ik in een ‘nieuw’ land ben. Maar helaas is daar niet altijd tijd voor.

Natuurlijk is het geweldig dat ik door mijn werk zoveel kan reizen, maar soms is het best vervelend als mensen er vanuit gaan dat ik gewoon even lekker op vakantie ga. Ik ga namelijk gewoon voor mijn werk op reis.

Ken je de spelregels wel?

Een andere vraag die ik vaak krijg gaat over de regels van de bepaalde sporten. Want ja, die moet ik toch kennen? Natuurlijk weet ik niet van elke sport alle ins en outs, maar de hoofdlijnen ken ik wel. En dat is nog altijd het belangrijkste. Wanneer ik een andere sport moet verslaan doe ik bovendien altijd voldoende research alvorens ik ergens op af stap.

Elke sportjournalist heeft bovendien een aantal sporten waarin hij of zij zich specialiseert. Voor mij zijn dat – obviously – de gymnastische sporten. Van die sporten weet ik eigenlijk (bijna) alles. Maar er zijn genoeg andere sporten waar ik ook regelmatig over schrijf of die ik op de voet volg. En ja, daardoor ken ik de spelregels ook heus wel.

Bijkomende vraag is vaak: ‘snap je ook iets van voetbal’? Sommige mensen denken nog altijd dat vrouwen niets van voetbal weten of het simpelweg niet leuk vinden. Nou, ik wel. Helaas schrijf ik er – nog niet – over. Hoewel, onlangs maakte ik wel wat verhalen over het vrouwenvoetbal.

Heb je zelf ook gesport?

Tja, er zijn mensen die vinden dat je iets zelf moet hebben gedaan alvorens je er ook over kunt schrijven. Ik vermoed dat ik deze vraag daarom regelmatig krijg.

Het antwoord is simpel. Ja, ik heb zelf ook gesport. Ik heb geturnd en heb aan trampolinespringen gedaan. Inmiddels doe ik al geruime tijd fanatiek aan CrossFit. Dus wees maar niet ongerust: ik weet echt wel wat sporten is! Doordat ik zelf ook graag (fanatiek) sport kan ik me wellicht nog net iets beter inleven. Bij het turnen, trampolinespringen of CrossFit wellicht nog net een tandje meer, omdat ik de sport zelf ook doe of heb gedaan.

12 juni 2017/door Lisa Deen

Drie passies die mijn vader en ik samen deelden

Algemeen

Om eerlijk te zijn heb ik geen flauw idee waarom ik achter mijn laptop ben gekropen. 19 mei 2017 is immers een pikzwarte dag. Afgelopen nacht overleed mijn vader. Je zou zeggen dat ik daarom wel iets anders aan mijn hoofd zou moeten hebben. En ja, dat heb ik ook.

Toch voel ik op de een of andere manier een soort van ‘plicht’ om te schrijven. Ook al is het maar kort. Misschien komt dat ook wel omdat schrijven voor mij een soort uitlaatklep is.

Het zorgt – hoe raar het ook klinkt – voor afleiding. Spelen met woorden doe ik gewoon graag. Het is iets wat ik van mijn vader heb overgenomen. Schrijven is een passie van me. Vandaag schrijf ik overigens niet om medelijden te wekken, maar juist om even ergens anders aan te denken. Ook al klinkt dat misschien gek.

Mijn vader en ik deelden drie passies

Eigenlijk heb ik drie grote passies (of misschien wel liefdes). En die drie heb ik allemaal van mijn vader overgenomen. Welke dat zijn? Dat lees je uiteraard in deze blogpost.

Schrijven
De eerste – en misschien wel de meest belangrijke – is de passie voor schrijven. Mijn vader hield van lezen, taal en bovenal schrijven. Elke fout in een tekst viel hem altijd gelijk op. Hij speelde graag met woorden, maakte graag mooie verhalen in zijn vrije tijd.

Ik heb altijd een talenknobbel gehad en kwam er op vrij jonge leeftijd achter dat ik daar graag iets mee wilde doen. Leraar worden, zoals mijn beide ouders, werd het niet. Nee, ik koos voor een opleiding journalistiek. Met taal bezig zijn en schrijven: een perfecte combinatie.

Sport
Een andere passie die ik met mijn vader deelde was de liefde voor sport. Zelf sporten of naar sportwedstrijden kijken: we konden er allebei nooit genoeg van krijgen. Alles kan sneller, beter of zwaarder. Sport is simpelweg de belangrijkste bijzaak in het leven. Nu mijn vader er niet meer is zal ik de ‘sporttraditie’ voortzetten. Altijd tot het uiterste gaan in de CrossFit box.

En overigens ben ik niet alleen met mijn ‘eigen’ sport bezig. Nee, ik heb van sport feitelijk mijn beroep gemaakt. Ik koos namelijk voor een baan (als freelancer) in de sportjournalistiek. Mooie verhalen schrijven en sportwedstrijden volgen: kan niet beter, toch?

Liefde voor Portugal

Portugal
De derde en laatste passie – en misschien wel liefde – is die voor Portugal. Mijn ouders namen me elk jaar mee op zomervakantie naar Portugal en daardoor ben ik verliefd geworden op het land.

Elke keer als we weer op het vliegveld stonden na een maand lang genieten in Portugal werd ik chagrijnig. In mijn blog op Saudades de Portugal schreef ik daar ook al over.

Steeds kreeg ik weer ‘heimwee’ naar dat mooie land. Ik wilde er eigenlijk gewoon blijven. Mijn ouders hebben er altijd een vakantiehuisje gewild. Door de ziekte van mijn vader is dat er helaas nooit van gekomen. En dus trok ik de stoute schoenen aan. In 2016 was ik toe aan een nieuwe uitdaging en ben ik er gaan wonen.

Dag papa

Deze drie passies (of liefdes, hoe je het ook noemen wilt) zal ik altijd blijven houden. Vanaf nu kan ik ze alleen niet meer delen met mijn vader.

Toch ben ik wel ontzettend blij en dankbaar voor het feit dat hij deze drie ‘passies’ al die jaren met me heeft gedeeld. Ik hoop dat ik mijn vader trots kan (blijven) maken. Houd je goed, pap. We gaan je missen.

19 mei 2017/door Lisa Deen

Scorestress tijdens de EK turnen in Cluj-Napoca

Algemeen

Waarschijnlijk zegt de kop van mijn verhaal al genoeg. Tijdens mijn werk bij de EK turnen in het Roemeense Cluj-Napoca heb ik namelijk last van scorestress. De hele dag staar ik naar het grote scherm in de arena om de scores te volgen. Regelmatig verschijnen ze niet eens in beeld of missen we een tussenstand.

En dat terwijl we, de journalisten (maar zeker ook fans), normaal gesproken alle scores kunnen volgen via een online applicatie van Longines.

Dit jaar is dat niet het geval. De scores zijn alleen te volgen op het scherm in de arena. Online zijn ze (bijna) niet te vinden. En ook volledige wedstrijduitslagen zijn pas uren na afloop van de wedstrijd beschikbaar. Het is balen, maar helaas zullen we het er mee moeten doen.

Het is eigenlijk ongelofelijk anno 2017. Iedereen gebruikt Facebook, Twitter en andere apps om op de hoogte te blijven van het laatste nieuws. Ook wat turnen betreft. Tijdens deze Europese titelstrijd is dat lastiger dan ooit.

EK turnen en scorestress

Via Twitter en onze LiveTicker probeer ik iedereen zo goed mogelijk op de hoogte te houden van de Europese titelstrijd in Cluj-Napoca. Toch is dat lastiger dan normaal.

De oefeningen uittypen en commentaar geven is een eitje. Nou ja, niet als er veel belangrijke turn(st)ers tegelijk in actie komen natuurlijk. Maar dat ben ik wel gewend.

De stress komt dit keer meer van de scores. Waar ik normaal gesproken de Longines WebApp had openstaan en de scores een-op-een kon overnemen, moet ik nu continu naar het grote scherm kijken.

Dat is overigens niet altijd even succesvol. Regelmatig loopt het systeem vast of komen er scores niet in beeld. Ook tussenstanden zijn slechts af en toe te zien op het scherm. En tja, als je wilt bijhouden of iemand nog kans maakt op een toestelfinale (zoals gisteren het geval was bij de Nederlandse mannen) dan is dat knap lastig.

We overleven het wel…

De eerste wedstrijddag zit er inmiddels op. Vandaag, donderdag, is de dag van de kwalificaties van de dames. De scores zijn al iets beter te volgen op het grote scherm, maar optimaal is het nog altijd niet. Ach, we overleven het wel, zullen we maar zeggen.

Toch is en blijft het een bijzondere situatie. Vooral als je je bedenkt dat we afgelopen nacht om 02:00 uur pas de officiële resultaten van de eerste wedstrijddag ontvingen.

Gelukkig hadden wij diverse foto’s gemaakt van het scherm in de hal waardoor we onze wedstrijdverslagen in ieder geval al konden publiceren. Maar als je op kantoor (of thuis) in Nederland zit te wachten op scores is dat een ander verhaal.

Eigenlijk heeft het ook wel weer wat. Het voelt een beetje ouderwets. Op deze manier een EK volgen. Optimaal is het allerminst, maar het levert ook wel weer grappige situaties op. Gisteren viel ik terug op mijn ‘ouderwetse’ pen en papier en telde ik handmatig scores op en hield ik tussenstanden bij. Ook wel weer eens grappig om te doen.

Finaleplaatsen

Gisteren behaalden de Nederlandse mannen de eerste finaleplaatsen in Cluj-Napoca. Casimir Schmidt en Bart Deurloo plaatsten zich voor de meerkampfinale en Deurloo behaalde tevens de finale aan rekstok. Vandaag doen de Nederlandse turnsters (Sanne Wevers, Eythora Thorsdottir, Tisha Volleman en Kirsten Polderman) een gooi naar de individuele finales.

Ik zal, met een beetje scorestress, weer live-verslag doen van de wedstrijden. Overigens hebben we als pers wel ideale plaatsen op de tribune. We zitten namelijk vlak achter de scoreverwerkers en de wedstrijdspeaker. Enorm dichtbij de ‘actie’ dus. Dat is wel eens anders geweest. Bij sommige toernooien zitten we immers helemaal bovenin de arena. Bovendien is de mixed zone (waar we de interviews doen) redelijk dichtbij onze plaats. Ook dat is niet altijd het geval. Ach, zo valt er altijd over iets klagen.

20 april 2017/door Lisa Deen