3 april 2020

Sportjournalisten zonder sport: Natasja Weber

Wekelijks langs de lijn en regelmatig op reis om verslag te doen van de grotere internationale toernooien. Als sportjournalist weet ik niet beter. Ook de planning voor 2020 zag er zo uit, met als klap op de vuurpijl de Olympische Spelen in Tokyo. Maar het coronavirus gooide roet in het eten. Het ene na het andere toernooi verdween van de kalender. Nu ik noodgedwongen thuis zit, begon ik me af te vragen hoe mijn collega’s hiermee omgaan. Ik besloot ze te bellen en schreef een reeks interviewverhalen voor het platform Vrouwen in Sport.

Sportjournalisten zonder sport: Natasja Weber

Wekelijks langs de lijn en regelmatig op reis om verslag te doen van de grotere internationale toernooien. Als sportjournalist weet ik niet beter. Ook de planning voor 2020 zag er zo uit, met als klap op de vuurpijl de Olympische Spelen in Tokyo. Maar het coronavirus gooide roet in het eten. Het ene na het andere toernooi verdween van de kalender. Nu ik noodgedwongen thuis zit, begon ik me af te vragen hoe mijn collega’s hiermee omgaan. Ik besloot ze te bellen.

De eerste die ik voor deze rubriek sprak was Natasja Weber, sportverslaggeefster bij het Eindhovens Dagblad, de regionale kranten van DPG en AD Sportwereld. Daarnaast kwam onlangs haar eerste boek uit: BRUUT, de biografie van Sharon van Rouwendaal.

Hoe ziet jouw planning er tegenwoordig uit, Natasja?

Omdat er qua sport weinig te doen is, werk ik nu drie avonden per week mee op de algemene eindredactie van de krant. Af en toe maak ik tussendoor nog wel een sportverhaal als dat op mijn pad komt, maar veel gebeurt er op sportgebied niet.

Ik werk nu, net als mijn man, voornamelijk thuis. Ook ben ik dagelijks druk met de huiswerkbegeleiding van mijn zoontjes van zeven en acht jaar. Dat is wel even anders.

Via Google hangouts vergaderen we met de (sport)redactie. Het is wel gek, zo zonder veel sport. Maar er zijn nu ergere dingen gaande in de wereld.

Onlangs kwam ook jouw eerste boek, BRUUT, uit. Een ongelukkige timing?

Mijn deadline was in januari, dus het boek was al wel even klaar. Samen met de uitgeverij was er een hele mediastrategie gemaakt. We zouden in deze periode langsgaan bij onder andere Op1 en Peptalk. En rondom de Swim Cup in Eindhoven zouden we ook het een en ander doen. Dat gaat nu helaas allemaal niet door.

Eigenlijk had ik de week van 5 april vrij genomen zodat ik de tijd had voor al deze media-optredens, maar dat heb ik nu maar ingetrokken. Ik kan nu gewoon doorwerken.

Mensen hebben, nu ze zoveel thuis zitten, misschien wel extra tijd om boeken te lezen. Krijg je veel reacties?

Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten, maar ik krijg via social media erg veel reacties. Mensen die het boek binnen 24 uur hebben uitgelezen of het boek aanraden. Dat is hartstikke leuk.

Maar de timing blijft balen. Ik had het boek geschreven in aanloop naar de Olympische Spelen. Het moest een opwarmertje worden. Ik had gehoopt dat mensen Sharon in actie zouden zien en zouden denken: hé, dat is die zwemster die zo hard heeft getraind.

De route naar Tokyo is inmiddels met een jaar verlengd. Denk je na over een tweede deel?

Mijn handen jeuken alweer: er is een heel jaar bijgekomen. Daarin kan heel veel gebeuren. Ik zou graag een nieuw hoofdstuk aan het boek toevoegen. Over de coronacrisis en hoe Sharon dit allemaal beleeft.

Daar heb ik het nog niet met de uitgever over gehad. We moeten eerst ook maar kijken hoe het boek gaat lopen. Maar het zou mooi zijn als we volgend jaar, in aanloop naar de Spelen, een tweede versie kunnen uitbrengen: met een extra hoofdstuk.

Ben je al aan het interviewen geslagen?

Nee, dat niet. Maar ik heb wel bijna dagelijks contact met Sharon. Vooral over de reacties op het boek, de mediaverzoeken en haar trainingen.

Hoe onderhouden jullie het contact?

Voornamelijk via WhatsApp. Daar typ ik dan mijn vragen en Sharon beantwoordt ze zo uitgebreid mogelijk door middel van spraakberichten. Ook was Sharon vorig jaar zomer in Nederland en toen heb ik haar uitgebreid gesproken.

Vorig jaar november ben ik vier dagen naar Montpellier geweest, waar ik Sharon en haar coach heb geïnterviewd. Ook zijn we samen naar haar fysiotherapeut in Barcelona gereden, die ik ook gesproken heb voor het boek. Dat was dus een nuttig reisje.

En ondertussen zwemt zij rustig verder in haar zwembadje in de tuin…

Dat filmpje ging viral, terwijl Sharon niet het idee had dat het echt bijzonder was. Nog voordat de Spelen werden uitgesteld, ging ze op zoek naar een locatie om te trainen. Ze begon in de zee, maar werd daar weggestuurd door de politie. Toen probeerde ze een meertje in Montpellier, maar daar gebeurde hetzelfde. Daarna wilde ze de rivier proberen, maar die stond droog.

Het zwembadje had ze nog liggen. En daarom traint ze nu op die manier.

Normaalgesproken zwemt ze ruim 90 kilometer per week. Ze heeft een superzwaar trainingsregime. Dat aantal kilometers haalt ze nu niet, maar het is in ieder geval iets.

Het boek draagt de naam ‘BRUUT’, heeft dat te maken met haar trainingsregime?

Ja, onder andere. De titel slaat op haar trainingsregime, haar coach en eigenlijk haar hele leven. Voor het zwemmen heeft Sharon alles opzijgezet om tot successen te komen. En dat was niet altijd even leuk.

Wat mij betreft moest de titel kort en krachtig zijn, maar wel allesomvattend. Daarom heb ik ‘BRUUT’ voorgesteld.

Was Sharon het daar ook meteen mee eens?

Ha, nee eigenlijk niet. Ze vond dat het wel erg hard overkwam. Maar uiteindelijk heeft ze er goed over nagedacht en was ze toch overtuigd. Haar oom kwam toen ook met een uitspraak, die haar hielp om overstag te gaan. Hij zei: ‘Sharon, jij gaat niet normaal door het water, maar met bruut geweld. Die titel slaat gewoon op jou.’ Dat gaf wel de doorslag.

Het boek geeft weer wat ze allemaal heeft meegemaakt en hoe ze tot haar successen is gekomen.