2 oktober 2022 | Lisa Deen

Om eerlijk te zijn heb ik geen flauw idee waarom ik achter mijn laptop ben gekropen. 19 mei 2017 is immers een pikzwarte dag. Afgelopen nacht overleed mijn vader. Je zou zeggen dat ik daarom wel iets anders aan mijn hoofd zou moeten hebben. En ja, dat heb ik ook.

Toch voel ik op de een of andere manier een soort van ‘plicht’ om te schrijven. Ook al is het maar kort. Misschien komt dat ook wel omdat schrijven voor mij een soort uitlaatklep is.

Het zorgt – hoe raar het ook klinkt – voor afleiding. Spelen met woorden doe ik gewoon graag. Het is iets wat ik van mijn vader heb overgenomen. Schrijven is een passie van me. Vandaag schrijf ik overigens niet om medelijden te wekken, maar juist om even ergens anders aan te denken. Ook al klinkt dat misschien gek.

Mijn vader en ik deelden drie passies

Eigenlijk heb ik drie grote passies (of misschien wel liefdes). En die drie heb ik allemaal van mijn vader overgenomen. Welke dat zijn? Dat lees je uiteraard in deze blogpost.

Schrijven
De eerste – en misschien wel de meest belangrijke – is de passie voor schrijven. Mijn vader hield van lezen, taal en bovenal schrijven. Elke fout in een tekst viel hem altijd gelijk op. Hij speelde graag met woorden, maakte graag mooie verhalen in zijn vrije tijd.

Ik heb altijd een talenknobbel gehad en kwam er op vrij jonge leeftijd achter dat ik daar graag iets mee wilde doen. Leraar worden, zoals mijn beide ouders, werd het niet. Nee, ik koos voor een opleiding journalistiek. Met taal bezig zijn en schrijven: een perfecte combinatie.

Sport
Een andere passie die ik met mijn vader deelde was de liefde voor sport. Zelf sporten of naar sportwedstrijden kijken: we konden er allebei nooit genoeg van krijgen. Alles kan sneller, beter of zwaarder. Sport is simpelweg de belangrijkste bijzaak in het leven. Nu mijn vader er niet meer is zal ik de ‘sporttraditie’ voortzetten. Altijd tot het uiterste gaan in de CrossFit box.

En overigens ben ik niet alleen met mijn ‘eigen’ sport bezig. Nee, ik heb van sport feitelijk mijn beroep gemaakt. Ik koos namelijk voor een baan (als freelancer) in de sportjournalistiek. Mooie verhalen schrijven en sportwedstrijden volgen: kan niet beter, toch?

Liefde voor Portugal

Portugal
De derde en laatste passie – en misschien wel liefde – is die voor Portugal. Mijn ouders namen me elk jaar mee op zomervakantie naar Portugal en daardoor ben ik verliefd geworden op het land.

Elke keer als we weer op het vliegveld stonden na een maand lang genieten in Portugal werd ik chagrijnig. In mijn blog op Saudades de Portugal schreef ik daar ook al over.

Steeds kreeg ik weer ‘heimwee’ naar dat mooie land. Ik wilde er eigenlijk gewoon blijven. Mijn ouders hebben er altijd een vakantiehuisje gewild. Door de ziekte van mijn vader is dat er helaas nooit van gekomen. En dus trok ik de stoute schoenen aan. In 2016 was ik toe aan een nieuwe uitdaging en ben ik er gaan wonen.

Dag papa

Deze drie passies (of liefdes, hoe je het ook noemen wilt) zal ik altijd blijven houden. Vanaf nu kan ik ze alleen niet meer delen met mijn vader.

Toch ben ik wel ontzettend blij en dankbaar voor het feit dat hij deze drie ‘passies’ al die jaren met me heeft gedeeld. Ik hoop dat ik mijn vader trots kan (blijven) maken. Houd je goed, pap. We gaan je missen.

De begroeting

In Portugal gaat dat anders. Allereerst geven de Portugezen elkaar ‘maar’ twee zoenen op de wang (tja, waar is die derde eigenlijk voor nodig?). En dat doen ze ook nog eens heel vaak. Eigenlijk begroet iedereen elkaar met twee zoenen. Vrienden, maar ook onbekenden.

Het klinkt misschien gek, maar in Portugal is het heel normaal om ‘onbekenden’ te begroeten met twee zoenen. Best awkward eigenlijk, want ik weet vaak niet zo goed wat ik er nou weer mee aan moet. Als ik met Portugese vrienden over straat loop of ergens in een café zit komen we regelmatig bekenden tegen. En tja, zonder blikken en blozen zeggen die ‘onbekende’ Portugezen me dan gedag met twee zoenen op de wang. Om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag.

Aankomst en afscheid

Nee, in Portugal zijn ze wat dat betreft niet afstandelijk. Ik wil niet zeggen dat Nederlanders dat wel zijn, maar ik vind het wel een grappig verschil qua begroetingen. De Portugezen hebben er in ieder geval geen moeite mee.

Als wij als Nederlanders iemand drie zoenen op de wang geven dan doen we dat bovendien alleen maar als we iemand bij aankomst zien. Bij het afscheid is het vaak een knuffel of gewoon een hand.

De Portugezen geven twee zoenen bij aankomst en bij het afscheid. Als je elkaar die dag al hebt gezien zoen je de tweede keer overigens niet opnieuw. Dat scheelt weer. Slechts in zakelijke omstandigheden schudden de Portugezen elkaar gewoon de hand. Overigens is het in Portugal bovendien niet ‘gek’ als mannen elkaar ook begroeten met zoenen.

Awkward!

Toch is het wel grappig, want stiekem ben ik nog steeds niet echt gewend aan deze manier van begroeten. Ik vind het soms nog een beetje overdreven, maar goed.

Wel ben ik inmiddels meer dan gewend aan de ’twee zoenen’ in plaats van drie. En tja, dat levert vaak nog wel eens awkward situaties op.

Als Nederlanders bij me op visite komen bijvoorbeeld. Of als ik in Nederland ben. Staan ze dan, met hun goede gedrag en drie zoenen terwijl ik na de tweede al stop. Oeps! Ach ja, het is niet het einde van de wereld, toch? Ik ben in ieder geval blij dat ik niet bij elk wissewasje iemand hoef te begroeten met twee zoenen (misschien toch een ‘voordeel’ van buitenlander zijn…).

Drie passies die mijn vader en ik samen deelden

Mijn vader en ik deelden drie passies

Liefde voor Portugal

Dag papa

NED vs POR: #12 De begroeting… soms best wel awkward!

De begroeting

Aankomst en afscheid

Awkward!

Samenwerken?

Tweets

Contactgegevens

Volg mij op