Vijf vragen die ik als sportjournalist regelmatig krijg

Als sportjournalist werk ik regelmatig in het weekend en ben ik veel op reis. Mijn bezigheden leveren vaak veel vragen op. Afgelopen weekend was dat bijvoorbeeld weer het geval. Ik moest zondag werken vanwege de diverse turnwedstrijden en had daarom diverse deadlines staan. Voor mij geen enkel probleem: het is immers mijn werk.

Regelmatig krijg ik over mijn weekendwerk, maar ook over diverse andere zaken, nog veel vragen. En dus dacht ik: laat ik de vijf ‘meest gestelde vragen’ eens op een rijtje zetten.

Sportjournalist

De eerste vraag is vaak de ‘waarom’ vraag. Waarom koos ik immers voor een baan in de sportjournalistiek?  Die vraag is gemakkelijk te beantwoorden.

Sport heb ik altijd leuk gevonden en een passie voor schrijven heb ik ook al enorm lang. Hoe mooi is het als je van twee passies je beroep kunt maken? Eind 2006 nam ik daarom het definitieve besluit.

De vraag die dan vaak volgt is de volgende: Sportjournalistiek, dat is toch alleen voor mannen? Welnee! Waar een wil is, is een weg. Dat schreef ik onlangs ook al eens in mijn blog voor The Smart Page. 

Sport is voor iedereen. En de sportjournalistiek ook. Tuurlijk, niet iedereen moet zomaar sportjournalistje gaan spelen, maar je begrijpt wat ik bedoel. Want waarom zouden mannen meer van sport weten dan vrouwen? Of waarom zou een man beter zijn in het interviewen van een sporter?

Werk je nu alweer in het weekend?

Een andere vraag gaat vaak over mijn werk in de weekenden (of de avonden). Regelmatig heb ik namelijk even geen tijd om iets ‘leuks’ te doen in het weekend. Ik moet immers vaak werken (maar dat vind ik juist leuk). Sportwedstrijden spelen zich in het algemeen vaak af in de weekenden (of in de avonden) en daarom heb ik niet altijd zomaar vrij in het weekend.

Ter compensatie heb ik dan doordeweeks natuurlijk wel weer een dag vrij. Ook leuk! Toch snapt niet iedereen mijn werkritme. Want ja, weekenden zijn toch juist om uit te rusten? Voor mij niet (altijd). Dat doe ik dan weer op andere dagen.

Ga je alweer op reis?

Soms doe ik dat uitrusten zelfs in een ander land. Want regelmatig ga ik op reis om verslag te doen van toernooien in het buitenland. Ik krijg dan ook regelmatig ‘commentaar’ over mijn vele reisjes. In Nederland, maar ook daarbuiten.

Sportwedstrijden vinden namelijk niet altijd om het hoekje van de deur plaats. Daarom ben ik veel onderweg. Dat wil echter niet zeggen dat ik gewoon even gezellig op reis ben en de toeristische hotspots kan bekijken.

Nee, er moet gewoon gewerkt worden. Natuurlijk probeer ik altijd wat tijd in te ruimen voor wat hotspots. Vooral als ik in een ‘nieuw’ land ben. Maar helaas is daar niet altijd tijd voor.

Natuurlijk is het geweldig dat ik door mijn werk zoveel kan reizen, maar soms is het best vervelend als mensen er vanuit gaan dat ik gewoon even lekker op vakantie ga. Ik ga namelijk gewoon voor mijn werk op reis.

Ken je de spelregels wel?

Een andere vraag die ik vaak krijg gaat over de regels van de bepaalde sporten. Want ja, die moet ik toch kennen? Natuurlijk weet ik niet van elke sport alle ins en outs, maar de hoofdlijnen ken ik wel. En dat is nog altijd het belangrijkste. Wanneer ik een andere sport moet verslaan doe ik bovendien altijd voldoende research alvorens ik ergens op af stap.

Elke sportjournalist heeft bovendien een aantal sporten waarin hij of zij zich specialiseert. Voor mij zijn dat – obviously – de gymnastische sporten. Van die sporten weet ik eigenlijk (bijna) alles. Maar er zijn genoeg andere sporten waar ik ook regelmatig over schrijf of die ik op de voet volg. En ja, daardoor ken ik de spelregels ook heus wel.

Bijkomende vraag is vaak: ‘snap je ook iets van voetbal’? Sommige mensen denken nog altijd dat vrouwen niets van voetbal weten of het simpelweg niet leuk vinden. Nou, ik wel. Helaas schrijf ik er – nog niet – over. Hoewel, onlangs maakte ik wel wat verhalen over het vrouwenvoetbal.

Heb je zelf ook gesport?

Tja, er zijn mensen die vinden dat je iets zelf moet hebben gedaan alvorens je er ook over kunt schrijven. Ik vermoed dat ik deze vraag daarom regelmatig krijg.

Het antwoord is simpel. Ja, ik heb zelf ook gesport. Ik heb geturnd en heb aan trampolinespringen gedaan. Inmiddels doe ik al geruime tijd fanatiek aan CrossFit. Dus wees maar niet ongerust: ik weet echt wel wat sporten is! Doordat ik zelf ook graag (fanatiek) sport kan ik me wellicht nog net iets beter inleven. Bij het turnen, trampolinespringen of CrossFit wellicht nog net een tandje meer, omdat ik de sport zelf ook doe of heb gedaan.

/door

Drie passies die mijn vader en ik samen deelden

Om eerlijk te zijn heb ik geen flauw idee waarom ik achter mijn laptop ben gekropen. 19 mei 2017 is immers een pikzwarte dag. Afgelopen nacht overleed mijn vader. Je zou zeggen dat ik daarom wel iets anders aan mijn hoofd zou moeten hebben. En ja, dat heb ik ook.

Toch voel ik op de een of andere manier een soort van ‘plicht’ om te schrijven. Ook al is het maar kort. Misschien komt dat ook wel omdat schrijven voor mij een soort uitlaatklep is.

Het zorgt – hoe raar het ook klinkt – voor afleiding. Spelen met woorden doe ik gewoon graag. Het is iets wat ik van mijn vader heb overgenomen. Schrijven is een passie van me. Vandaag schrijf ik overigens niet om medelijden te wekken, maar juist om even ergens anders aan te denken. Ook al klinkt dat misschien gek.

Mijn vader en ik deelden drie passies

Eigenlijk heb ik drie grote passies (of misschien wel liefdes). En die drie heb ik allemaal van mijn vader overgenomen. Welke dat zijn? Dat lees je uiteraard in deze blogpost.

Schrijven
De eerste – en misschien wel de meest belangrijke – is de passie voor schrijven. Mijn vader hield van lezen, taal en bovenal schrijven. Elke fout in een tekst viel hem altijd gelijk op. Hij speelde graag met woorden, maakte graag mooie verhalen in zijn vrije tijd.

Ik heb altijd een talenknobbel gehad en kwam er op vrij jonge leeftijd achter dat ik daar graag iets mee wilde doen. Leraar worden, zoals mijn beide ouders, werd het niet. Nee, ik koos voor een opleiding journalistiek. Met taal bezig zijn en schrijven: een perfecte combinatie.

Sport
Een andere passie die ik met mijn vader deelde was de liefde voor sport. Zelf sporten of naar sportwedstrijden kijken: we konden er allebei nooit genoeg van krijgen. Alles kan sneller, beter of zwaarder. Sport is simpelweg de belangrijkste bijzaak in het leven. Nu mijn vader er niet meer is zal ik de ‘sporttraditie’ voortzetten. Altijd tot het uiterste gaan in de CrossFit box.

En overigens ben ik niet alleen met mijn ‘eigen’ sport bezig. Nee, ik heb van sport feitelijk mijn beroep gemaakt. Ik koos namelijk voor een baan (als freelancer) in de sportjournalistiek. Mooie verhalen schrijven en sportwedstrijden volgen: kan niet beter, toch?

Liefde voor Portugal

Portugal
De derde en laatste passie – en misschien wel liefde – is die voor Portugal. Mijn ouders namen me elk jaar mee op zomervakantie naar Portugal en daardoor ben ik verliefd geworden op het land.

Elke keer als we weer op het vliegveld stonden na een maand lang genieten in Portugal werd ik chagrijnig. In mijn blog op Saudades de Portugal schreef ik daar ook al over.

Steeds kreeg ik weer ‘heimwee’ naar dat mooie land. Ik wilde er eigenlijk gewoon blijven. Mijn ouders hebben er altijd een vakantiehuisje gewild. Door de ziekte van mijn vader is dat er helaas nooit van gekomen. En dus trok ik de stoute schoenen aan. In 2016 was ik toe aan een nieuwe uitdaging en ben ik er gaan wonen.

Dag papa

Deze drie passies (of liefdes, hoe je het ook noemen wilt) zal ik altijd blijven houden. Vanaf nu kan ik ze alleen niet meer delen met mijn vader.

Toch ben ik wel ontzettend blij en dankbaar voor het feit dat hij deze drie ‘passies’ al die jaren met me heeft gedeeld. Ik hoop dat ik mijn vader trots kan (blijven) maken. Houd je goed, pap. We gaan je missen.

/door

NED vs POR: #12 De begroeting… soms best wel awkward!

Regelmatig vragen mensen me wat de grootste verschillen zijn tussen Nederland en Portugal. Natuurlijk zijn er verschillen die nauwelijks opvallen, maar er zijn ook dingen die zeer duidelijk zijn. In deze rubriek probeer ik de leukste, grappigste en misschien wel meest irritante verschillen op een rijtje te zetten.

Dit keer de begroeting. Want ja, ook dat is echt wel een beetje anders. In Nederland begroeten we elkaar met drie zoenen op de wang. Nou ja, eigenlijk ook weer niet altijd. Ik doe het bijvoorbeeld alleen bij (goede) vrienden of familieleden die ik lang niet heb gezien. Mensen die ik (nog) niet zo goed ken geef ik een hand of zeg ik netjes gedag.

En als ik iemand (bijna) dagelijks zie dan blijf ik diegene ook niet keer op keer begroeten met drie zoenen op de wang. Nee, doe maar normaal dan doe je al gek genoeg, toch? In Nederland groeten we elkaar dan gewoon met een enthousiaste ‘hoi’ of ‘hallo’ of soms een knuffel.

De begroeting

In Portugal gaat dat anders. Allereerst geven de Portugezen elkaar ‘maar’ twee zoenen op de wang (tja, waar is die derde eigenlijk voor nodig?). En dat doen ze ook nog eens heel vaak. Eigenlijk begroet iedereen elkaar met twee zoenen. Vrienden, maar ook onbekenden.

Het klinkt misschien gek, maar in Portugal is het heel normaal om ‘onbekenden’ te begroeten met twee zoenen. Best awkward eigenlijk, want ik weet vaak niet zo goed wat ik er nou weer mee aan moet. Als ik met Portugese vrienden over straat loop of ergens in een café zit komen we regelmatig bekenden tegen. En tja, zonder blikken en blozen zeggen die ‘onbekende’ Portugezen me dan gedag met twee zoenen op de wang. Om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag.

Aankomst en afscheid

Nee, in Portugal zijn ze wat dat betreft niet afstandelijk. Ik wil niet zeggen dat Nederlanders dat wel zijn, maar ik vind het wel een grappig verschil qua begroetingen. De Portugezen hebben er in ieder geval geen moeite mee.

Als wij als Nederlanders iemand drie zoenen op de wang geven dan doen we dat bovendien alleen maar als we iemand bij aankomst zien. Bij het afscheid is het vaak een knuffel of gewoon een hand.

De Portugezen geven twee zoenen bij aankomst en bij het afscheid. Als je elkaar die dag al hebt gezien zoen je de tweede keer overigens niet opnieuw. Dat scheelt weer. Slechts in zakelijke omstandigheden schudden de Portugezen elkaar gewoon de hand. Overigens is het in Portugal bovendien niet ‘gek’ als mannen elkaar ook begroeten met zoenen.

Awkward!

Toch is het wel grappig, want stiekem ben ik nog steeds niet echt gewend aan deze manier van begroeten. Ik vind het soms nog een beetje overdreven, maar goed.

Wel ben ik inmiddels meer dan gewend aan de ’twee zoenen’ in plaats van drie. En tja, dat levert vaak nog wel eens awkward situaties op.

Als Nederlanders bij me op visite komen bijvoorbeeld. Of als ik in Nederland ben. Staan ze dan, met hun goede gedrag en drie zoenen terwijl ik na de tweede al stop. Oeps! Ach ja, het is niet het einde van de wereld, toch? Ik ben in ieder geval blij dat ik niet bij elk wissewasje iemand hoef te begroeten met twee zoenen (misschien toch een ‘voordeel’ van buitenlander zijn…).

/door

Eythora Thorsdottir wint goud voor mentale kracht

Brons op vloer, zilver op balk en goud voor mentale kracht. Dat is hoe collega-journalist Marcel Luyckx de succesdag van turnster Eythora Thorsdottir gisteren samenvatte in de mixed zone. En daar had hij, wat mij betreft, groot gelijk in. De medailles van Thorsdottir volgden immers na een minder succesvolle meerkampfinale op vrijdag.

In die finale, waarin ze stiekem al hoopte op een medaille, ging het mis op de toestellen balk en brug. Thorsdottir eindigde ‘slechts’ als twaalfde. Ze moest zichzelf herpakken. Niet alleen fysiek, maar vooral mentaal.

Eythora Thorsdottir had niets meer te verliezen

Natuurlijk spookte die verprutste meerkampfinale ook daags na de wedstrijd nog door haar hoofd. Maar ze wist dat ze op een of andere manier de knop moest omzetten. “Ik had vrijdag heel veel druk op mezelf gezet. Ik wilde het zo graag. En dan mislukt het net,” zei ze op zondag in de mixed zone.

Op zondag keek Thorsdottir daarom op een andere manier naar haar wedstrijd. “Vandaag dacht ik: alles is mooi meegenomen. Als ik mezelf geen druk opleg kan ik ook vrijer turnen in de finales,” wist ze.

De turnster van SV PAX Haarlemmermeer had niets meer te verliezen. In de eerste finale van de dag, die op balk, gingen een aantal van haar concurrentes onderuit. Ook Olympisch kampioene Sanne Wevers turnde niet optimaal. Zij eindigde uiteindelijk op plaats vijf. Maar Thorsdottir had de oefening van haar landgenote nauwelijks meegekregen. Ze zat in haar eigen wereldje. “Ik ben kalm gebleven en heb op mezelf vertrouwd,” zei ze.

Dat vertrouwen, in combinatie met een sterke oefening, leverde haar EK-zilver op. Het gaf haar een boost richting de vloerfinale. In die finale pakte ze uiteindelijk brons. Thorsdottir moest echter lang wachten op het eindresultaat. “Dat was verschrikkelijk. Ik dacht steeds dat er iemand erover heen zou gaan. Dat zei ik bij elke oefening. Want ja, als ik zou zeggen dat het er wel inzat.. dan komt karma misschien ineens.” 

Mentale veerkracht

Met de wederopstanding in Cluj toonde Thorsdottir mentale veerkracht. Dat wist ze zelf ook. “Ik ben blij dat ik sterker ben dan ik denk dat ik ben. Ik ben er nog niet helemaal achter hoe het me gelukt is,” zei ze in de mixed zone.

Ze bekende dat ze stiekem ook wel een beetje ‘bang was’. “Lukt het dan wel op zondag?,” had ze de dag na haar mislukte meerkampwedstrijd nog gedacht.

Diverse peptalks van haar coaches, haar ouders en teamgenote Sanne Wevers hielpen haar er weer bovenop. “Daar heb je soms anderen voor nodig, dat kan je niet alleen tegen jezelf zeggen. Soms ben je niet overtuigend genoeg voor jezelf. En ik ben vaak heel erg streng voor mezelf.”

Met haar twee medailles was Thorsdottir in Roemenië de ster van de Nederlandse EK-selectie. Ze won zilver en brons, maar eigenlijk ontbrak er nog eentje in haar verzameling: de gouden medaille voor mentale kracht.

Thorsdottir is met haar twee EK-medailles bovendien de eerste Nederlandse turnster sinds Verona van de Leur in 2002 die meer dan één medaille heeft gewonnen bij een EK.

/door

Scorestress tijdens de EK turnen in Cluj-Napoca

Waarschijnlijk zegt de kop van mijn verhaal al genoeg. Tijdens mijn werk bij de EK turnen in het Roemeense Cluj-Napoca heb ik namelijk last van scorestress. De hele dag staar ik naar het grote scherm in de arena om de scores te volgen. Regelmatig verschijnen ze niet eens in beeld of missen we een tussenstand.

En dat terwijl we, de journalisten (maar zeker ook fans), normaal gesproken alle scores kunnen volgen via een online applicatie van Longines.

Dit jaar is dat niet het geval. De scores zijn alleen te volgen op het scherm in de arena. Online zijn ze (bijna) niet te vinden. En ook volledige wedstrijduitslagen zijn pas uren na afloop van de wedstrijd beschikbaar. Het is balen, maar helaas zullen we het er mee moeten doen.

Het is eigenlijk ongelofelijk anno 2017. Iedereen gebruikt Facebook, Twitter en andere apps om op de hoogte te blijven van het laatste nieuws. Ook wat turnen betreft. Tijdens deze Europese titelstrijd is dat lastiger dan ooit.

EK turnen en scorestress

Via Twitter en onze LiveTicker probeer ik iedereen zo goed mogelijk op de hoogte te houden van de Europese titelstrijd in Cluj-Napoca. Toch is dat lastiger dan normaal.

De oefeningen uittypen en commentaar geven is een eitje. Nou ja, niet als er veel belangrijke turn(st)ers tegelijk in actie komen natuurlijk. Maar dat ben ik wel gewend.

De stress komt dit keer meer van de scores. Waar ik normaal gesproken de Longines WebApp had openstaan en de scores een-op-een kon overnemen, moet ik nu continu naar het grote scherm kijken.

Dat is overigens niet altijd even succesvol. Regelmatig loopt het systeem vast of komen er scores niet in beeld. Ook tussenstanden zijn slechts af en toe te zien op het scherm. En tja, als je wilt bijhouden of iemand nog kans maakt op een toestelfinale (zoals gisteren het geval was bij de Nederlandse mannen) dan is dat knap lastig.

We overleven het wel…

De eerste wedstrijddag zit er inmiddels op. Vandaag, donderdag, is de dag van de kwalificaties van de dames. De scores zijn al iets beter te volgen op het grote scherm, maar optimaal is het nog altijd niet. Ach, we overleven het wel, zullen we maar zeggen.

Toch is en blijft het een bijzondere situatie. Vooral als je je bedenkt dat we afgelopen nacht om 02:00 uur pas de officiële resultaten van de eerste wedstrijddag ontvingen.

Gelukkig hadden wij diverse foto’s gemaakt van het scherm in de hal waardoor we onze wedstrijdverslagen in ieder geval al konden publiceren. Maar als je op kantoor (of thuis) in Nederland zit te wachten op scores is dat een ander verhaal.

Eigenlijk heeft het ook wel weer wat. Het voelt een beetje ouderwets. Op deze manier een EK volgen. Optimaal is het allerminst, maar het levert ook wel weer grappige situaties op. Gisteren viel ik terug op mijn ‘ouderwetse’ pen en papier en telde ik handmatig scores op en hield ik tussenstanden bij. Ook wel weer eens grappig om te doen.

Finaleplaatsen

Gisteren behaalden de Nederlandse mannen de eerste finaleplaatsen in Cluj-Napoca. Casimir Schmidt en Bart Deurloo plaatsten zich voor de meerkampfinale en Deurloo behaalde tevens de finale aan rekstok. Vandaag doen de Nederlandse turnsters (Sanne Wevers, Eythora Thorsdottir, Tisha Volleman en Kirsten Polderman) een gooi naar de individuele finales.

Ik zal, met een beetje scorestress, weer live-verslag doen van de wedstrijden. Overigens hebben we als pers wel ideale plaatsen op de tribune. We zitten namelijk vlak achter de scoreverwerkers en de wedstrijdspeaker. Enorm dichtbij de ‘actie’ dus. Dat is wel eens anders geweest. Bij sommige toernooien zitten we immers helemaal bovenin de arena. Bovendien is de mixed zone (waar we de interviews doen) redelijk dichtbij onze plaats. Ook dat is niet altijd het geval. Ach, zo valt er altijd over iets klagen.

/door

NED vs POR: Om zes uur dineren? Dacht het niet!

Regelmatig vragen mensen me wat de grootste verschillen zijn tussen Nederland en Portugal. Natuurlijk zijn er verschillen die nauwelijks opvallen, maar er zijn ook dingen die zeer duidelijk zijn. In deze rubriek probeer ik de leukste, grappigste en misschien wel meest irritante verschillen op een rijtje te zetten.

Dit keer dineren. In Nederland eten we graag op tijd. Tussen vijf en zes staat in de meeste huishoudens het avondeten al klaar. Het is dan ook niet vreemd dat Lange Frans en Baas B in hun nummer ‘Het land van‘ rappen over ‘Het land dat eet om 6 uur en ook nog eens op tijd komt’. 

In tegenstelling tot onze lunch nemen we over het algemeen wel wat meer tijd voor onze avondmaaltijd. Wel nemen we – met ons ‘vroege’ diner – voldoende tijd om weer uit te buiken voor het slapen gaan.

Dineren

De Portugezen doen dat anders. Rond zes uur wordt er immers nog helemaal niet gesproken over het avondeten. Nee, ze hebben het eerder over ‘lanchar’ (snacken) na het werk. Als ze klaar zijn met werken duiken ze immers vaak een cafe in voor een espresso en een lekkere snack. Het avondeten duurt meestal nog wel even.

Ik zeg even, maar in feite duurt het vaak nog wel een paar uur. In Portugal is het namelijk de gewoonste zaak van de wereld om pas rond 21:00 uur eens te beginnen met avondeten. En eerlijk is eerlijk: vaak begint het dan nog niet eens.

De Portugezen vinden het immers fijn om uitgebreid te tafelen en beginnen veelal met een voorafje. Pas daarna volgt de hoofdmaaltijd en een eventueel dessert.

Lang tafelen

Dat lange tafelen doen ze overigens ook al tijdens de lunch. Ook dan eten de Portugezen warm. Waar we in Nederland gauw een broodje kaas wegwerken nemen mijn nieuwe landgenoten rustig een uur tot anderhalf uur de tijd voor de lunch.

Restaurants gaan over het algemeen ook niet voor een uur of zeven of acht open. En als je precies na de ‘openingstijd’ aan komt zetten kijken ze je vaak ook nog wel gek aan. Het is in Portugal immers de gewoonste zaak van de wereld om laat te eten.

Ik zit vaak genoeg in een restaurant waar mensen pas rond een uur of tien, elf komen binnenvallen voor hun avondmaaltijd. En er is niemand die er ook maar iets van zegt. Tja, in Nederland is de keuken rond die tijd echt al gesloten hoor!

Veel eten

Als je wordt uitgenodigd voor een diner bij vrienden is het dan ook verstandig om vooraf niet te veel te eten. Een snack rond een uur of zes kan wel, maar daarna kan je maar beter even niets meer eten. De Portugezen hebben immers voldoende eten voor je klaarstaan. En eten zul je! Bij vrienden moet ik altijd van alles proeven en proberen. En tja, nee zeggen is natuurlijk niet zo heel vriendelijk.

Zelf ben ik nog altijd niet gewend aan het late avondeten in Portugal. Als ik zelf kook of thuis eet doe ik dat vaak rond een uur of zeven of acht. Om eerlijk te zijn vind ik dat ‘laat’ zat. Eigenlijk vind ik de Nederlandse etenstijden namelijk wel prima. Dan ga ik tenminste ook niet met een enorm volle maag naar bed.

Wanneer ik uit eten ga of bij vrienden ga eten houd ik me uiteraard wel aan de Portugese tijden. En ja, dan doe ik ook mee aan het ‘snack-ritueel’ rond een uur of zes.

/door

NED vs POR: #9 Feestje? Uhm, wacht nog even!

Regelmatig vragen mensen me wat de grootste verschillen zijn tussen Nederland en Portugal. Natuurlijk zijn er verschillen die nauwelijks opvallen, maar er zijn ook dingen die zeer duidelijk zijn. In deze rubriek probeer ik de leukste, grappigste en misschien wel meest irritante verschillen op een rijtje te zetten.

Dit keer uitgaan. Een feestje in Portugal is immers nogal ‘anders’. En dan heb ik het eigenlijk vooral over de tijd waarop we hier naar een bar of een club gaan.

Feestje?

In Nederland gaan we, in tegenstelling tot de Portugezen, immers vrij op tijd uit. We drinken wat thuis of bij vrienden en gaan rond middernacht richting de kroeg of club. Want ja, enorm laat aankomen bij je uitgaanslocatie kan voor een teleurstelling zorgen. De club kan bijvoorbeeld al vol zijn of er wordt gewoon niemand meer binnen gelaten vanaf een bepaalde tijd.

Bovendien gaan sommige clubs of uitgaanslocaties ook alweer op tijd dicht. Natuurlijk niet die in de grotere steden, maar toch. Hetzelfde geldt in landen als bijvoorbeeld Engeland, waar het feestgedruis al rond 21:00/22:00 uur begint. Daar gaan de meeste kroegen of clubs immers al rond 02:00 of 3:00 weer dicht.

Middernacht? Nee, wacht maar even…

De Portugezen hebben daar nooit last van. Nee, als je hier om 03:00 of 04:00 uur eens bij een club aan komt zetten kijkt niemand daar raar van op. In tegendeel: wie rond middernacht de club (al) betreedt wordt eigenlijk een beetje gek aangekeken.

Toen ik eind vorig jaar mijn neef over de vloer had namen ik en mijn Engelse huisgenote hem mee naar een van de bekendste clubs van Lissabon. We arriveerden rond een uur of 02:00 en het begon al lekker druk te worden.

Rond 05:30 hadden we het echter wel gezien en verlieten we de club. Buiten stond een lange rij. Mijn neef vroeg aan ons wat dat was. “Willen ze wat eten of zoeken ze hun jas of zo?” vroeg hij. Nee, absoluut niet. Het waren Portugezen die de club (nu pas) wilden betreden. Die gaan immers toch tussen 07:00 en 09:00 uur weer dicht.

Tijdens een avond uit vloeien de espresso shots rijkelijk

Tja, het nachtleven in Portugal begint laat en eindigt laat. De Portugezen eten over het algemeen ook laat (in het weekend is een uur of elf niets geks). Door het late diner gaat het hele programma eigenlijk op de schop. Alles schuift op en wordt ‘laat’.

Na het avondeten drinken de Portugezen graag nog even een espresso (ook wel een ‘bica’) voor de kroegentocht begint. Dat is immers het eerste wat we hier doen: diverse kleine kroegen bezoeken. In die kroegen wordt niet alleen veel alcohol gedronken, maar vloeien ook de espresso shots rijkelijk. We moeten immers wel de hele nacht wakker blijven!

Pas na de kroegentocht is het tijd voor het bezoeken van een club. Anders ben je toch veel te vroeg? Inmiddels ben ik er al wel een beetje aan gewend, dat ‘late’ uitgaan. Vaak doe ik het echter niet. Ik blijf het gevoel hebben dat mijn hele zondag meteen is verpest.

Als je pas rond 09:00 je bed inkruipt is je hele zondag alweer voorbij. En eerlijk is eerlijk: je ritme wordt er ook anders door. Maar zo nu en dan is het natuurlijk best leuk en gezellig om te doen. Ook dat geef ik toe!

/door

Een reisje naar de Algarve Cup, persconferenties en taalissues

Een reisje naar de Algarve Cup. Dat is precies wat twee weken geleden in mijn agenda stond. Ik leende de auto van een vriendin en reed van Lissabon naar Albufeira. De Algarve dus. Daar werd immers het vriendschappelijke toernooi voor vrouwenvoetbalsters gehouden.

Mijn reis begon vanuit het drukke Lissabon. Vanuit het centrum van de stad reed ik richting de snelweg. Vanaf daar was mijn reis eerlijk gezegd ook meteen niet boeiend meer. Meer dan tweehonderd kilometer reed ik alleen maar rechtdoor op de snelweg. Heuveltje op, heuveltje af. Dat was wellicht het enige spannende aan de hele trip.

Want hoe zeer ik af en toe ook probeerde om steevast 120 kilometer per uur te blijven rijden, soms lukte het gewoon niet door de verschillende heuvels. Ach, wat maakte het ook uit. Er was verder geen kip op de weg. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de A2 of de A7 in Nederland was de weg van Lissabon naar de Algarve heerlijk rustig.

Algarve Cup

De Algarve Cup begon met een openingspersconferentie waarbij alle coaches kort aan het woord kwamen. Met alle toplanden die in actie kwamen verwachtte ik veel media-aandacht voor het toernooi. Niets bleek minder waar. Het aantal aanwezige journalisten kon ik op twee handen tellen.

Het waren bovendien vooral Portugese journalisten die de conferentie in Albufeira bezochten. Daarnaast waren er enkele buitenlanders, waaronder ik.

De organisatie leek dan ook niet geheel ingespeeld op buitenlandse journalisten. En dat leidde tot ‘taalissues’. Er was weliswaar een vertaalster aanwezig, maar daar bleken we maar weinig aan te hebben.

Portugees

Toen de Portugese bondscoach Fransisco Neto aan het woord kwam, werd er immers al snel geschakeld van Engels naar Portugees. Gelukkig kon ik dat, als Nederlandse journalist die in Portugal woont, wel verstaan.

Neto begon zijn relaas over de Algarve Cup en de voorbereidingen op de Europese kampioenschappen in Nederland, maar dat leek de vertaalster van het toernooi weinig te interesseren. De eerste Portugese vraag en het antwoord vertaalde ze nog keurig, maar bij de tweede zei ze simpelweg: ‘dat was min of meer dezelfde vraag en hetzelfde antwoord.’

De Portugese bondscoach herhaalde weliswaar het een en ander, maar kwam ook met (interessante) nieuwe informatie.

Eerste overwinning

De Oranjeleeuwinnen begonnen de Algarve Cup sterk met een 1-0 overwinning op China. Op de perstribune werd ik gefeliciteerd door de Chinese journalist die naast me zat.

De Portugezen vroegen me slechts hoe je de naam van de scorende Renate Jansen moest uitspreken. Verdere interesse was er van hun kant niet. Waarschijnlijk was Nederland-China voor de Portugese journalisten slechts een verplicht nummer.

Voor mij en de Chinese journalist was dat niet het geval. Wij wilden onze coaches graag nog even spreken. En dus wandelden we naar de mixed zone.

Een kort interview met bondscoach Sarina Wiegman was mijn plan. Mijn Chinese collega wilde met de bondscoach van zijn land spreken. De Portugese organisatie had echter andere plannen.

Wat nou persconferentie! 

Het moest een ‘persconferentie’ worden. Voor twee journalisten weliswaar. De mediamanager stelde twee vragen en die werden door de coaches beantwoord in het Engels. Daarna mochten wij onze vragen stellen. In onze eigen taal. De Chinese journalist had natuurlijk geen flauw benul waar Wiegman over sprak en vroeg mij achteraf voor een vertaling.

Ik had het makkelijker met het verstaan van de Chinese coach. Die sprak geen Chinees, maar Frans. En hij had een vertaler bij zich die zijn quotes vertaalde naar het Engels.

Na het korte intermezzo in de mixed zone bedankte de Chinese journalist me voor mijn vertaling. “Op naar de volgende wedstrijd,” zei hij.

Revanche

De tweede partij van de Algarve Cup verloor Nederland met 3-2 van Australië. Daarna wist de ploeg onder leiding van bondscoach Sarina Wiegman zich weer te herpakken.

Zo versloegen ze vice Olympisch kampioen Zweden met 1-0. Vorig jaar speelden de Oranjeleeuwinnen nog met 1-1 gelijk tegen de ploeg uit Zweden. Erger nog, het gelijkspel betekende het einde van de Olympische droom van de Nederlandse voetbalsters.

Een te korte terugspeelbal van Kelly Zeeman vormde destijds de aanleiding voor de 1-1 van de Zweedse ploeg. “Dat ging gewoon op een ongelukkige manier. Natuurlijk denk ik er nog weleens aan terug. Het is mooi dat we nu hebben kunnen winnen,” vertelde Zeeman in Portugal.

Goede test

Er was echter weinig tijd om stil te staan bij de overwinning op Zweden. De partij om de vijfde plaats stond immers al gauw voor de deur. Met 3-2 versloegen de Oranjeleeuwinnen de vicewereldkampioen Japan.

De Algarve Cup was dan ook een goed meetmoment richting de EK in eigen land. “We hebben hiermee wel iets doorbroken. We roepen immers steeds dat we met de top mee willen. Voetballend kunnen we ook zeker met de top mee, maar op cruciale momenten krijgen we vaak nog tegengoals of maken we fouten. In Portugal hebben we laten zien dat we het kunnen en dat geweldig,” besloot bondscoach Sarina Wiegman achteraf.

Voor Goal.com maakte ik achteraf dit verslag over de Algarve Cup.

/door

NED vs POR: Regen, regen en nog eens regen

Regelmatig vragen mensen me wat de grootste verschillen zijn tussen Nederland en Portugal. Natuurlijk zijn er verschillen die nauwelijks opvallen, maar er zijn ook dingen die zeer duidelijk zijn. In deze rubriek probeer ik de leukste, grappigste en misschien wel meest irritante verschillen op een rijtje te zetten.

Dit keer wil ik het hebben over de regen. Je zult waarschijnlijk denken dat het in Portugal alleen maar zonnig is, maar niets is minder waar. Ook hier regent het wel eens. En ik kan je vertellen dat die vorm van regen nogal verschilt met de Nederlandse regen.

Regen is regen, toch? Tja, dat dacht ik in eerste instantie ook. Toch ben ik daar inmiddels wel op terug gekomen. Waar ik in Nederland heus nog wel de deur uitga als het regent blijf ik in Portugal liever binnen.

En dat is niet omdat ik bang ben voor de Portugese regen. Integendeel. Maar om eerlijk te zijn heb ik simpelweg geen zin om drijfnat te worden als ik even een kwartiertje buiten loop. Want dat is nu eenmaal wat er gebeurt als je door de Portugese regen loopt. En ook op een terrasje kunnen je voeten zomaar drijfnat worden (zie onderstaande foto).

Regen in Lissabon

Natuurlijk blijft het water dat naar beneden komt hetzelfde. En ook de verschillende vormen van regen (miezer, regen, hagel) zijn ons allemaal bekend. Maar waar ik op doel is het verschil in de afvoer en de betegeling van de straten.

In Nederland zijn we wat de waterafvoer betreft verwend. Natuurlijk regent het in Nederland veel vaker dan in Portugal. Dus de afvoer moet simpelweg ook wel goed zijn, maar toch. In ons koude kikkerlandje kun je zonder problemen door de regen lopen of fietsen. Paraplu op, regenpak aan en je houdt het nog redelijk droog.

Natte sokken

In Portugal, en dan vooral in Lissabon, is dat wel anders. Natuurlijk zet ik als het regent mijn paraplu op. Dan blijft mijn jas en de bovenkant van mijn broek keurig netjes droog. Mijn schoenen, sokken en broekspijpen daarentegen…. Nee, die zijn vaak kletsnat. En dat heeft alles te maken met de waterafvoer.

Wanneer het in Portugal regent dan regent het goed. Daarmee bedoel ik: hevige, lange regenbuien. Door de afvoer van het regenwater staat alles meteen blank. Een zebrapad kan je niet gemakkelijk meer oversteken zonder kletsnat te worden. Tuurlijk, ik kan wel een sprongetje maken. Maar de oudere mensen in Portugal zijn wat dat betreft in het nadeel.

Bovendien is wandelen in de Portugese regen ook niet fijn als je snel ergens naar toe wilt. De schattige, kenmerkende Portugese tegeltjes zijn weliswaar heel mooi, maar als het regent zijn ze spiegelglad. Als ik dan wandel lijk ik net een of andere bejaarde oma. Voorzichtig maneuvreer ik me van de ene naar de andere plek. Uitglijden en ook nog eens kletsnat worden is immers nooit mijn plan.

Struggles

En dan heb ik het trouwens nog niet eens over de auto’s. Die razen, ook in de regen, keihard voorbij. Alsof er niets aan de hand is. Dat zie je wel in bovenstaande video.

Indirect zorgen de autobestuurders ervoor dat wij, de voetgangers, drijfnat worden. Want met hun enorme snelheid rijden ze door de plassen heen. Je begrijpt wel waar dat water naartoe gaat. Naar mijn voeten!

Nu zul je begrijpen waarom ik met de Portugese regen liever binnen blijf. Maar als ik echt naar buiten moet, dan bedenk ik me voortaan goed welke schoenen ik aan doe. Want als die nat worden, zijn ze niet zo snel weer opgedroogd.

Zie hier de struggles van het leven in Lissabon ;-). Nee, geef mij dan maar die Nederlandse regen. Kan je tenminste nog wandelen met een paraplu boven je hoofd. Ach, gelukkig regent het in Portugal niet extreem vaak en mag ik binnenkort weer maandenlang genieten van de zomerzon. Ook niet verkeerd, toch?

De headerfoto bij dit artikel is gemaakt door Jitse Jager.

 

/door

De vloek van Montpellier

In 2012 en 2015 vonden de Europese kampioenschappen turnen plaats in het Franse Montpellier. Niets aan de hand, zou je zeggen. Maar stiekem ook weer wel. Twee keer ging het bij turner Epke Zonderland immers mis in Montpellier. En daarom begon hij te denken aan een vloek. De vloek van Montpellier.

Twee keer was ik erbij in Montpellier. Beide keren zag ik het misgaan bij Zonderland. Zowel in 2012 als in 2015 was hij de topfavoriet voor goud. Maar een val in de kwalificaties zorgde ervoor dat hij niet eens in de finale terechtkwam.

In 2012 was iedereen onder de indruk van Zonderland tijdens de podiumtraining. Voor het eerst liet hij immers zijn unieke combinatie, de Cassina-Kovacs-Kolman, zien in bij een wedstrijd. Alle ogen waren op de Friese turner gericht tijdens de kwalificaties. Maar het ging mis. Zonderland ging onderuit met de Kolman. Weg finale.

Een paar maanden later greep hij wel de Olympische titel aan rekstok, maar in Montpellier had hij nog iets recht te zetten. Die mogelijkheid was er drie jaar later, in 2015, toen de Europese kampioenschappen opnieuw in de Franse stad plaatsvonden.

De vloek van Montpellier

Hij was er klaar voor. Een finaleplaats moest mogelijk zijn. Maar door een inschattingsfout met zijn Kolman-Gaylord 2 combinatie ging het opnieuw mis. In de mixed zone zocht ik samen met mijn collega Carolien van Sports2Visuals op.

Mijn eerste vraag was natuurlijk voor de hand liggend. “Is dit de vloek van Montpellier?”, vroeg ik aan Epke. “Je zou bijna wel denken dat het een vloek is. Ik ging hiernaar toe met het idee om iets recht te zetten, maar uiteindelijk overkomt me hetzelfde als drie jaar geleden,” zei Epke, die destijds als regerend Europees kampioen naar Montpellier was afgereisd.

Zonderland noemde het dan ook een ‘zelfde soort toernooi als drie jaar geleden’. Hij behaalde net geen plaats in de brugfinale en aan rekstok ging hij simpelweg onderuit.

Deurloo

Overigens was Zonderland niet de enige Nederlandse turner die met een opmerkelijke situatie te maken kreeg. Ook voor Bart Deurloo was het geen succesvol EK. De Ridderkerker hoopte voorafgaand samen met Zonderland de rekstokfinale te halen, maar dat ‘feest’ ging niet door.

Deurloo ging niet onderuit in Montpellier, maar kreeg een belachelijk lage score toebedeeld van de jury. Zelf wist Deurloo niet waar dat aan lag. “Het ging gewoon goed, natuurlijk had ik wat slordigheidjes. Het was geen topscore waard, maar dit is buitengewoon laag. Iedereen feliciteerde me, maar toen we het cijfer zagen snapte niemand er wat van,” aldus Deurloo, die erkende dat hij heel fit en gefocust was.

De turner van O&O Zwijndrecht had in Montpellier immers maar een doel voor ogen. “Epke en ik hadden één en twee moeten worden. Iedereen had dat in z’n hoofd zitten. Toen Epke uitviel dacht ik meteen misschien word ik dan wel kampioen, maar het is me blijkbaar niet gegund.”

Ook bondscoach Mitch Fenner bleek niets van Deurloo’s rekstokscore te begrijpen. Dat liet hij weten middels onderstaande (geniale) Tweet:

Tweet van Mitch Fenner - EK 2015

 

/door

Samenwerken?

Ik sta altijd open voor nieuwe samenwerkingen. Neem gerust contact met mij op en wie weet drinken we binnenkort een kop koffie om kennis te maken! 

Neem contact met mij op

Tweets

Contactgegevens

info@lisadeen.nl
KVK-nummer: 67666272

Volg mij op